عشق و محبت

#می دونی آدما وقتی میگن مثل کوه پشتتیم، دروغ نمیگن، قول الکی نمی دن. فقط کوههاشون مثل همدیگه نیست.
مثلا بعضی هاشون همیشه قرص و محکمن و از کنارت جُم نمی خورن.
بعضی هاشون هم درسته پشتتن، ولی انقدر بزرگی و سر ِ افراشته ی رو به آسمونشون رو به رُخت می کشن، که خودشون کم کم میشن معضل زندگیت.
بعضیاشون توی نگاه اول، انگار دلشون از سنگه و اخلاق و راه و طریقشون صعب العبور.
ولی سخت گیریاشون فقط بخاطر اینه که تو رو به اون قله ی زندگی ای که خودشون تجربه کردن برسونن.
بعضی هاشون خیلی خوبن. مهربونن و خسته. شبیه یه کوه آتشفشان بزرگن که یه روز انقدر دلتنگ شده که دیگه تحمل سنگینی بغضش رو نداشته. بعد توی یه شب پاییزی، روی یه پل عابر پیاده ی خلوت، سرشون رو روی میله ها گذاشتن و یه ساعت تموم گریه کردن و هرچی که تو دل و ذهن و خاطراتشون بوده رو سوزوندن. وقتایی که دلمون میگیره، حرف زدن با اینا می تونه خیلی آروممون می کنه.

ولی می دونی بدترینشون کدومان؟! بدترین کوهها، همون کسایی هستن که میان توی زندگیمون و کاری میکنن که حس کنیم اگه نباشن چقدر پشتمون خالی میشه، که اگه نباشن هیچ کاری جز فکر کردن بهشون نمی تونیم بکنیم، که بدون ِ تکیه کردن بهشون کمرمون راست نمیشه. اون موقعست که فکر میکنیم، دنیا چقدر شبیه آب تنی کردن و آفتاب گرفتن توی ساحل ِ گرم ِ یه اقیانوس بزرگ، همراه با تنها آدم ِ زندگیمونه.
بی خبر از اینکه یه روزی می رسه که همین تکیه گاه، تبدیل میشه به یه کوه یخ، وسط یه اقیانوس خلوت، که توی یه شب سرد هی دورتر میشه و ما رو با این فکر تنها می ذاره که،
“آدما کوه هاشون مثل همدیگه نیست. ممکنه بعضی هاشون، شبیه یه کوه یخ بشن وسط زندگیت.