عشق و محبت

#غدیر1429 #تولید_محتوا #غدیر، گلبانگ عاشقانه و جاودانه هستی است


سکوی جاودانگی
غدیر، دورنمایی از حقایق امامت بود در دقایق آن صحرا.


کاروانیان از حج بازگشته‌اند و سوغاتی از «توحید» به همراه دارند. با استماعِ بیاناتِ رسولِ مهربانی، رو به «نبوت» آورده‌اند و اینک «امامت».


کدامین طنین، با آهنگی از دیار آینه، می‌تواند گل و گلشن را به سینه‌ها مهمان کند؟ مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِیٌّ مَولاه.


کنارِ برکه، سکوی جاودانگی بود که از یک سو اتمام دین را دید و از دیگر سو، آغاز معرفیِ همگانیِ علی را.


غدیر نشان داد خدا عادل است و ولایت را در وجود سزاوارترین، مستقرّ می‌سازد. دستی، جانشینِ دستی شد و از این گل تازه، افسردگیِ آن صحرا زدوده شد.


غدیر، برکه‌ای از تدبیر بود برای رسیدن به رستگاری‌های پیاپی، رسیدن به هم‌صدایی و همسویی.


غدیر می‌خواست تمامیِ فاصله‌ها را به صفر برساند و به مارهای خفته و مترصد، طعم گس هلاکت بچشاند.


می‌خواست تحریف، در جامعه نیفتد.


کدام زخم، با فراموشیِ این میثاق برابری می‌کند آیا؟!


عیدی آمد و سوزندگیِ آن بیابان، خنکایِ بهار را لمس کرد.


برکه‌ای که ماناتر از اقیانوس بود، امامت را به جریان انداخت.


غدیر، آبراهه‌ای بود به خشک‌زار اندیشه‌های تمام اَعصار