عشق و محبت

#یاوران_زینب #اربعین #آن باغ بهشت…

این مطلب برای ما قطعی و مسلم است که بقعه مبارک همه اهل ‌بیت(ع)، خصوصاً زیر قبّه سیدالشهدا(ع)، قطعه‏ ای از بهشت است:
«مَوْضِعُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ(ع) مُنْذُ یَوْمَ دُفِنَ فِیهِ، رَوْضَةٌ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّة.»

نقل است که شخصی از محضر آیت ‏الله بهجت سؤال کرد: «آقا، برای چه این قدر در حرم وقت می‏گذارید؟» ایشان در جواب فرمود:
«فلان آقا [منظور آیت الله حاج آقا حسین قمی است]، زیارتش در حرم سیدالشهدا(ع) چهار ساعت طول می‏ کشید. در حد مرجعیت بود. حتی یک دفعه زلزله شد و همه مردم فرار کردند. ایشان همان جا ماند. ازدحام طوری بود که روی سر و کله‏ ایشان می ‏پریدند، ولی ایشان نشسته بود. از ایشان می پرسیدند: آقا شما خسته نمی‏شوید؟ می‏گفت: من خودم را در بهشت می‏بینم، چرا بیرون بیایم؟»

لذا توفیق زیارت آن جناب، مثل آن است که به انسان چند روزی اجازه‏ ورود به بهشت را داده باشند؛ پس سعی کنیم این فرصت را از دست ندهیم.

ما بدین در، نه پىِ حشمت و جاه آمده‏ ایم/ از بدِ حادثه اینجا به پناه آمده ‏ایم‏
رهرو منزل عشقیم و ز سرحدّ عدم/ تا به اقلیم وجود این‏ همه‏ راه‏ آمده ایم

به نقل از: ادب_حضور (دفتر ششم)، آداب راهپیمایی_اربعین و زیارت سیدالشهداء(ع)، استاد فیاض بخش