عشق و محبت

#غدیر1429 #آثار_هنری_غدیر

#غدیر1429 #فضایل_علی_علیه_السلام #القاب_حضرت_علی #6)قضم

یکی از القاب حضرت علی “قضم” می باشد به معنای کوبید.

هشام از امام صادق روحی فدا نقل می کند که پرسیدم چرا مولا را به این لقب می خواندند؟

امام فرمود در اغاز بعثت مشرکان به کودکان خویش اموخته بودند که به طرف پیامبر سنگ پرتاب کنند و به حضرت اسیب برسانند،روزی علی (ع)از این ماجرا باخبر شدند.

آن زمان ایشان نوجوان بودند به پیامبر فرمود:پدر و مادرم به فدایت هرگاه از منزل خارج شدید بگویید تا من هم با شما همراه شوم.

روزبعد پیامبر از منزل خارج شد وعلی نیز همراه ایشان بود.

کودکان مانند عادت هر روز شروع به سنگ پرانی کردند مولا علی با دیدن این صحنه به سوی انها حمله ور شد و به انها سیلی میزد تا پراکنده شدند انان گریه کنان نزد پدران خود رفتند و میگفتند:

“قضمنا علی قضمنا علی”(علی ما را کوبید،علی ما را زد) بحارالانوار ج20ص67

7)خدن رسول الله



خدن به معنای ر فیق و دوست نزدیک میباشد

در ادبیات عرب خدن به یاری نزدیک و همراه صمیمی گویند

تاریخ شاهد است که یاری و همراهی صمیمی تر از مولا علی نزد پیامبر نبود.

8)امیرالنحل

نحل به معنای زنبور عسل است

شاعری گفته:

ولایتی لامیر النحل تکفینیعندالممات وتغسیلی و تکفینی

وطینتی عجنت من قبل تکوینیمن حب حیدر کیف النار تکوینی

علامه سبطابن جوزی گوید: مؤمنان مانند زنبور عسل هستند زیرا زنبور عسل چیز پاکیزه میخورد وچیز پاکیزه می نهد وعلیامیر پاکیزگان است.

9)امیرالحاجی

سال نهم هجری در ماه ذی الحجة خداوند برخی موازین شرعی را بر پیامبر خدا نازل کرد که موضوع ان در رابطه با مشرکان بود.پیامبر اول ابوبکر را مأمور ساخت تا با مسلمانان مراسم حج بگذاردو ایات نخستین سوره برائت را برای مکیان بخواند ولی او هنوز از مدینه دور نشده بود که جبرییل نازل شد و به پیامبر عرض کرد خدا فرموده: ای پیامبر یا خودت یا مردی از جنس خودت را به این کار مامور کن.(بحارالانوار ج 21 ص273،تفسیر عیاشی ج2ص73)

رسول خدا ناقه عضباء(غضبا) را به مولا علی داد و اورا به دنبال ابوبکر فرستاد و فرمود او را مخیر کن در همراهی تو یا بازگشتن به مدینه.

ابوبکر بعد از مراجعه به نزد رسول خدا رفت و گفت من را به کاری مامور کردی که به ان فخر فروختم ولی در نیمه راه مرا ذلیل و خوار کردی ایا این از جانب خودت بود؟

رسول خدا فرمود هرچه گفنم وکردم از جانب خدا بود و خدا من یا کسی از جنس و مانند من را به این کار مامور کرده بود و او کسی نیست جز علب ین ابیطالب.

از هنگامی که علی به مکه رفته بود از فراق او اثار حزن برصورت مبارک پیامبر ظاهر گشته بود صحابه با خود گفتند :شاید خبر فوت ان حضرت از اسمان رسیده باشد ،ابوذر از رسول خدا علت را جویا شد و رسول خدا فرمود: از مفارقت علی من اندوهگینم.

10)امین الله

شیخ کلینی (ره)صاحب اصول کافیاز امام صادق نقل می کند:

که امام فرمود چه کسی پس از پیامبر امانت دار خدا ورسولش بود جز علی واولادش.

حضرت علی فانی در حق و دلسوخته خلق بود و نسبت به دین خدا و حقوق مسلمانان امانتدار بود.

او امین حق در میان خلق و حجت او بر همه خلائق بود.

از این جهت او را امین الله خوانند.

#غدیر1429 #فضایل_علی_علیه_السلام #القاب امیرالمومنین و شأن صدور آن #“شیعتنا جزء منا خلقوا من فضل طینتنا یسووهم ما یسوونا و یسرهم ما یسرنا”
امام صادق(علیه السلام)می فرماید:شیعیان ما جزیی از ما هستند و از اضافه طینت ما خلق شده اند،آنچه ما را ناراحت می کند و آنچه ما را مسرور می کند آنان را نیز همینطور(بحارالانوار ج65ص24)
عمر ما شیعیان را با محاسبه ساعاتی که در یاد اهل بیت پیامبر مکرم(صلوات الله علیه واله)باشیم می توان محاسبه کرد .
برای به دست آوردن ارزش و بهای حقیقی سال و ماه و روزمان لحظاتیرا باید محاسبه کنیم که نام های مقدس محمد و علی و فاطمه و یازده امام از فرزندانشان در آنها درخشیده است.
باید ساعاتی را به شماره آوریم که نام اربابمانحسین روحی فدا به آنها جان داده است و باید روزهایی را به حساب آوریم که با یاد مهدی صاحب الزمان سپری کرده ایم.
در این دفتر سعی شده القاب ونام های مبارک حضرت امیرالمومنین را با مختصر توضیح وعلت مزین شدن نام مبارکشان به این القاب با ارائه سند از کتب مخالفین و اهل عامهرا بیان کنیم و امیدوارم این کتاب برگ زرینی شود بر دفتر طلایی افتخارات شیعه حضرت حیدر و اسباب خشنودی صاحب عصر را فراهم اورد و خاری شود بر چشم منکران فضائل مولا اسد الله الغالب علی ابن ابیطالب.
نام شریفش علی و نسب مطهرش ابن عمران (ابوطالب) بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف
کنیه ایشان اباالحسن
در ادبیات وفرهنگ اعراب،لقباسمی به غیر از اسم اصلی شخص ونامی است که کسی به ات شهرت می یابد،لقب بر مدح یا ذم شخص اشاره دارد.
کنیه نیز به جهت احترام وابراز شخصیت به شخص اطلاق میشود که معمولا برحسب فرزند ذکور بزرگ آن شخص معیین می شود. مانند کنیه مطهر امیرالمومنین که بنام فرزند ارشد ایشان امام حسن به اباالحسن معروف شدند.
گاهی آن اسم به قدری شرافت پیدا می کند که حتی سال ها بعد نیز اگر آن اسم بر شخص مبارکی اطلاق شد آن کنیه نیز بر او وارد می شود مانند امام رضا روحی فدا که علی نام داشتند وپسر بزرگی بنام حسن نداشتند ولی به کنیه اباالحسن معروف بودند.
حتی در تاریخ امده که رسول اکرم افرادی را که نیز فرزندی نداشتند با کنیه خطاب قرار میدادند تا بر ایشان احترام باشد حتی برخی کنیه ها نیز به جهت مذمت افراد در برخی سکرات ملموس ایشان مشخص میشد مانند “عمرو بن هشام بن مغیره”که به اباجهل معروف شد.
القاب شریف حضرت علی در تاریخ بیش از هزار عنوان ذکر شده.
ابن شهر آشوب مازندرانی و شاگرد شیخ معظم طبرسی (صاحب تفسیر مجمع البیان) در کتاب مناقب خویش بیش از هشتصد و پنجاه لقب برای حضرت علی ذکر کرده اند.
نام مبارکشان در قرآن :علی
در انجیل:ایلا
در تورات:بری
در زبور:اری
نزد کاهنان:بوئی
نزد هندیان:کبکر
نزد رومیان:بطرسیا
نزد ترکان:بثیر
نزد حبشیان:بثیرک
نزد پدرش:ظهیر
1)امیرالمومنیین
این لقب خاصه ومنحصرا برای مولا علی است وحتی امامان معصوم را نیز نمی توان به این نام خواند.
در معانی الاخبار به نقل از جابربن یزید نقل شده:روزی از امام صادق روحی فدا پرسیدم چرا علی را امیرالمومنین نامیدند؟
امام فرمود:چون برای مومنان دانش می اورد،ایا قران نخوانده ای می فرمایید “ونمیر اهلنا” وما برای خانواده خود اذوقه می اوریم.
واشاره به داستان حضرت یوسف کردند که برای خانواده خود آذوقه می رساند و فرمودند حضرت علی را زیرا “میرة العلم” (خوراک علم رساندن) است امیر المومنین نامیدند و عالمان از علم او بهره می برند وعلمی را که از او گزفته اند بکار می برند.
2)وصی وصی به ابجد برابر 106 میباشد.
این عنوان و لقب مولا در همان روزگاران حیات پیامبر خدا برای مولا علی رایج بود و دوست و دشمن از این عنوان برای مولا اگاهی داشتند.
مثلا در جنگ جمل جوانی از بنی ضبه از زمره جملیان بود از سپاه بیرون امد وگفت:
ما بنی ضبه دشمنان علی هستیم،انکه از قدیم وصی شناخته می شد
در تاج العروس گفته شده:وصی بر وزن غنی لقب علی(ع) است
در لسان العرب نیز به ماده وصی رجوع کنید.
3)ابو تراب
ابوتراب به معنای پدر خاک یا دمساز خاک یا پدر خاکیان است
شاعر بزرگ شیخ کاظم ازری گوید:
لم تکن هذه العناصرالامن هیولاه حیث کان اباها
این عناصر چهارگانه از ماده او به وجود امدند،زیرا که او پدر عناصر است.
شیخ علاالدین سکتواری از بزرگان اهل سنت در “محاضرة الاوائل” صفحه 113 می گوید:
نخست کسی که به کنیه “ابوتراب” نامیده شد علی بن ابیطالبرضی الله عنه است.
این کنیه را رسول خدا زمانی به او داد که دید او بروی زمین خوابیده و خاک بر پهلوی او نشسته وزیر سرش بالشی از خاک است.
پس از روی لطف و مهربونی به او فرمود :برخیز ای ابوتراب!!
از ابن عباس نقل شده :پیامبر به این خاطر به علی (ع) ابوتراب گفت زیرا او صاحب زمین و حجت خدا بر اهل آن پس از رسول خداست و بقای زمین و آرامش آن به اوست و چون روز قیامت شود اشخاص کافر گویند کاش ما ترابی بودیم یعنی از شیعیان ابوتراب بودیم.
علامه مجلسی(ره) می گوید:مولا علی در برابر فرمانهای خدا بسیار متواضع بود و شیعیان او نیز در برابر فرامین حضرت خاشع و تسلیم بودند تراب نامیده شدند و ایشان را ابوتراب نامیدند.
4)ابو ریحانتین
این کنیه را پیامبر مکرم برای ایشان قرار دادند و به معنای پدر دو ریحانه بهشت است و دو ریحانه بهشتی رسول خدا حسنین هستند.
5)الانزع البطین
انزع از ماده «نزع» به معنای کسی که موی جلوی سر او ریخته شده باشد و به معنای کنده شدن وبریده شدن از چیزی می باشد.
بطین از ماده «بطن» به معنای کسی که شکم بزرگ دارد
ولی معانی بالا در لغت چنین است ودر ادبیات عرب به گونه ای دیگر تفسیر میشودمولا علی تمام عمر شریف خود را در جنگ و با کفار و مخالفان می گذراند و همیشه لباس رزم و کلاخود به سر داشت و این باعث شده بود که موهای جلوی سر مبارکش بریزد، و به قدری ایشان بروی اسب برای جهاد می نشستند که زره بر سینه مبارک او فشار می اورد و شکم ایشان برآمده شده بود ولی پیامبر وقتی این لقب را برای ایشان برگزید فرمود:یا

#غدیر1429 #فضایل_علی_علیه_السلام #صفات و خصوصیات امام علی (ع)
خصوصیات امام علی (ع) بسیار نیکو و قابل تامل است



1. حضرت علی علیه السلام در هیچ جنگ و جهادی شرکت نکرد مگر این که پیروز برگشت.(1)



2. رسول خدا صلی الله علیه و آله می گفت: «عَلی اَشْجَعُ النّاسِ قَلْبا / علی، شجاع ترین و قویدل ترینِ مردم است.»(2)



3. حضرت علی علیه السلام حریف را فقط با یک بار زدن می کشت و در حدیث است که: «کانت ضرباتة وترا / ضربت شمشیر او همیشه تک ضرب بود.»(3)



4. پیامبر اسلام می گفت: «علی سیفُ اللّه عَلی اَعْدائِهِ / علی، شمشیر خدا است که بر روی دشمنان خدا کشیده می شود.»(4)



5. امام علی علیه السلام بیشتر پیاده می جنگید و اگر هم سوار اسبی می شد، چندان برایش مهم نبود. به حضرتش گفته شد که چرا سوار اسب نمی شود؟ پاسخ داد: اسب یا برای تعقیب حریفی است که از میدان بگریزد و یا برای این است که کسی بخواهد خود بگریزد و من نه کسی هستم که پشت به دشمن کنم و بگریزم و نه کسی هستم که اگر کسی گریخت تعقیبش کنم. پس اسب را برای چه می خواهم؟(5)



6. حضرت زرهش تنها سینه اش را می پوشاند و هرگز پشت نداشت. از او پرسیدند که چرا زرهش پشت ندارد؛ آیا نمی ترسد که کسی از پشت به او ضربتی بزند؟ در پاسخ گفت: من هرگز به دشمن پشت نمی کنم و از میدان نمی گریزم و خدا هرگز آن روز را نخواهد آورد.(6)



7. شجاعت و استواری حضرت علی علیه السلام در جنگ ها چنان بود که هرگاه مشرکان و کافران او را در جنگ می دیدند به همدیگر وصیت می کردند مثل این که مرگ را با چشم خود دیده باشند.(7)



8. هرگاه که دو صف برای جنگ مقابل هم صف می کشیدند، مردم به یکدیگر می گفتند: ملک الموت در همان صفی باید باشد که علی با آن صف است و صف مقابل خواهی نخواهی باید خود را برای مرگ آماده کنند.(8)



9. روزی یکی از سرداران سپاهش به او گفت که اگر اسب ها آشفتند و ما از همدیگر دور شدیم، تو را کجا بیابیم؟ در پاسخ فرمود: در همان جایی که از من دور شده اید. حاکی از این که در همین جایی که هستم خواهم بود.(9)



10. وقتی که در جنگ جمل پرچم را به پسرش محمّد حنفیه داد، به او چنین گفت: «کوه ها هم از هم بپاشند، تو از خود مپاش؛ دندان هایت را به هم بفشار؛ کاسه سرت را به خدا بسپار؛ پاهایت را چون میخ به زمین بکوب؛ به انتهای سپاهیان دشمن چشم بدوز؛ و از تنگ نظری و دون همّتی چشم بپوش؛ و بدان که پیروزی بی گمان پیش خداوندِ سبحان است.»(10)



11. حضرت علی علیه السلام از نان دنیا به نان جو بسنده کرده بود و از نان گندم نمی خورد تا آنجا که مردم از تعجّب می پرسیدند: پسر ابوطالب با این غذا و خوراک اندک چگونه در کشتن هم آوردان و پهلوانان ناتوان نمی شود؟!



مولا علی علیه السلام در پاسخ گفت:



بدانید آن درختی را که در بیابان خشک می روید، شاخه اش سخت تر باشد. ولی سبزه ها و گیاهان خوش نما را پوست نازک تر باشد. آری خارها و بوته های صحرایی را آتشی افروخته تر باشد و خاموشی آنها دیرتر رخ دهد، ولی گیاهی که در ناز و نعمت روییده باشد، چون بیدی به هر بادی بلرزد.(11)



12. از سخنان آن حضرت است که می گفت:
«وَ اللّه لَو تَظاهَرَتِ الْعَرَبُ عَلی قِتالی لَمّا وَلَّیتُ عَنها… / به خدا سوگند اگر همه عرب ها پشت به پشت هم دهند و به جنگ با من بشتابند، هرگز از آنان روی برنتابم و اگر فرصتی دست دهد، به پیکار همه بشتابم.»(12)

#غدیر1429 #فضایل_علی_علیه_السلام #سخاوت و بخشندگی حضرت علی (ع)


او بخشنده‌تر از ابرهای پرباران بهاری بود و در این میدان نیز هماوردی برای او نمی‌توان سراغ کرد.شعبی در این باره گفته است: علی (ع) بخشنده‌ترین مردمان بود. معاویه سرسخت‌ترین دشمن آن حضرت، نیز گفته بود: اگر علی انباری پر از زر و اتاقی انباشته از کاه می‌داشت، پیش از آنکه کاه را ببخشد، زر را می‌بخشید.بیت المال را می‌رفت، در آن نماز می‌گزارد و می‌گفت: ای زرد و ای سپید (طلا و نقره) !غیر از مرا بفریبید.
با آنکه بر همه امپراطوری اسلامی، به جز شام، فرمانروایی داشت، از خود میراثی بر جای نگذاشت.و جز او، کس دیگری به مضمون آیه نجوا عمل نکرد.از دسترنج خود هزار بنده را آزاد کرد و هرگز به نیازمندی پاسخ رد نگفت.