عشق و محبت

#روزهای پایانی ساله…

یادمون باشه
دل تکونی
از خونه تکونی مهمتره…❤️

دلتو بتکون از هرچی که تو این یک سال
یادش دلتو به درد آورد
از خاطره هایی که گریه هاش بیشتر
از خنده هاش بود
از نفهمیدنِ اونایی که همیشه فهمیدیشون
دلتو بتکون از کوتاهی هایِ خودت
دلتو بتکون..یه نفسِ عمیق بکش
سلام بده به بهار
به اتفاقایِ خوب
به خودت قول بده تو سالِ جدید
بیشتر دوست داشته باشی
بیشتر باشی
بیشتر بخندی
بیشتر خودتو تو آینه نگاه کنی و لبخند بزنی و بگی:
تو فوق العاده ی !

خوبه بدونیم داشتن دل بزرگ، “هنره”
و بیایید دلمون رو بزرگ کنیم❤️

#واکنش مردها در مقابل دیدن رنگ جدید موهای همسرشان:

مردآمریکایی:فرشتم چقد بهت میاد.
مردانگلیسی:باربیم چقد خوشگل شدی.
مردفرانسوی:عشقم یه بار دیگه عاشقت شدم.
مردایرانی:من برم کار کنم٬تو برو گوه بمال به سرت ?

#امام رضا علیه‌السلام:
«اگر آنکسی که به من ستم کرده، مرتبه ی
پایین تری از من داشته باشد، برخود
شایسته نمی دانم که از او انتقام بگیرم.

و اگرآنکسی که به من ستم کرده، هم شأن
من باشد، با بردباری و گذشت، از او پیش
می افتم.

و اگر آنکسی که به من ستم کرده، بلند
مرتبه تر از من باشد، باگذشت و خویشتن
داری، به مقام او می رسم.

مناقب آل ابی طالب، جلد 4، صفحه 402

#رسول اڪرم صلی الله علیه وآلہ

براے پیشرفت در کارهایتان
از مخفے ڪارے کمک بگیرید، زیـرا کہ مـردم بہ هـر صاحب نعمتے «حسادت» مےکنند.

احادیث الطلاب

#دعای هنگام مواجهه با غـــم ها و سختـی ها
از امام زین العابدین(ع) روایت شدہ است ڪه پدرم امام حسین(ع) در روز عاشورا در حالی ڪه خون ها از بدن او می جوشید، مرا در آغوش گرفت و فرمود:↯↯↯

فرزندم، این دعا را از من حفظ ڪن؛ ڪه مادرم فاطمه زهرا(س) آن را به من آموخت و او را از پیامبرخدا(ص) و او از جبرییل، فرا گرفتـه و در هر حاجت و امر مهم و غم ها و پیش آمدها و معصیت های شدید این دعا را بخوان:

بِحَقِّ یس والقُرآنِ الحَکیم،وَ بِحَقِّ طـہ وَ القُرآنِ العَظیمِ،یا مَن یَقدِرُ عَلی حَوائِجِ السّائِلینَ،یا مَن یَعلَمُ ما فِی الضَّمیر،یا مُنَفِّسَ عَنِ المَکرُوبینَ،یا مُفَرِّجَ عَنِ المَغمُومینَ،یا راحِمَ الشِّیخِ الکَبیرِ،یا رازقَ الطِّفلِ الصِّغیر،یا من لا یَحتاجُ اَلی التَّفسیرِ،صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وََ افعَل بی کَذا وَ کذا

شخص دعا کنندہ به جای گفتن کذا وکذا، باید حاجت خویش را از خداوند طلب کند.

بحارالانوار ج92 ص196