عشق و محبت

همه شب سجده بر آرم که بیایی تو به خوابم …

و در آن خواب بمیرم که تو آیی و بمانی…!

#شهریار

کسی را که #دوست دارید
باید آنقدر بزرگ ببینید
که وقتی سرتان را
روی شانه اش می گذارید
همه دنیا به چشمتان
#کوچک بیاد…

بعضی از #آدمها مثل یک آپارتمان هستند
مبله … شیک … راحت
اما دو روز که توش #زندگی میکنی ، دلت تا سرحد مرگ میگیره
بعضی آدمها مثل یه قلعه هستند ،
خودت را می کُــــــــشی تا بری داخلش ،
بعد می بینی اون تُو هیچی نیست
جز چند تا سنگ کهنه و رنگ و رو رفته
اما …
بعضی ها مثل باغند
میری تُو ، قدم میزنی ؛ نگاه میکنی
عطرش رو بو می کشی ؛ رنگ ها رو تماشا میکنی
میری و میری آخری در کار نیست
به دیوار که رسیدی بن بست نیست
میتونی دور باغ بگردی

چه آرامشی داره ؛ همنفس بودن با کسیکه دلش دریاست و
تو هرروز یه چیزی میتونی ازش یادبگیری چون روحش بزرگه .

#پیداش میکنم…
یه روزی از بین تمامِ این مردمِ شهر،
پیداش میکنم و میگم:
بیا تا تمامِ عاشقیُ
دلبریُ
دوست داشتنی که
این همه عمر،
برای تو نگه داشتم
خرجِ نگاهت کنم…
و اونجاست که همه صدام میزنن:
دلبرترین زنِ شهر …

من ذره و خورشید لقائی تو مرا
بیمار غمم عین دوائی تو مرا

#مولوی