عشق و محبت

#همین امروز؛زندگیت رو ” زندگی ” کن !

بعدها …وقتی موهای جو گندمی ات را از پیشانی ات کنار میزنی و قرص های رنگارنگت را به ضرب آب ؛پایین میدهی .وقتی با کسی که عادت کرده ای به بودنش کنار شومینه ی رنگ و رو رفته ی خانه مینشینی و به جای دوستت دارم، از پادردت شکایت میکنی…

وقتی برای بار هزارم سریالی را تماشا میکنی .وقتی دیگر برایت فرقی نمیکند موهایت سپید باشند یا بلوند! نسکافه ای باشد یا هر رنگ دیگری! وقتی پسر بزرگترت روز مادر برایت صندلی نماز می آورد ؛ متوجه خواهی شدکه:

زندگی آنقدر ها ارزش نداشت که برای به دست آوردن کسی که دوستش داشتی نجنگی!
که برای آرزوهایت تلاش نکنی!
به زودی وارد روزمره گی هایت خواهی شد
به زودی وارد روزی میشوی که آرام و ساکت روی صندلی چوبی قدیمی جهیزیه ات رو به روی پنجره ی خانه نشسته ای و چای مینوشی و همسرت طبق معمول مشغول غر و لندهایش ست!

به زودی متوجه خواهی شدکه چه کلاه بزرگی سرت گذاشت این زندگی! که هرروزت را به بهانه ی روز بهتر از تو ربود و تو چه ساده لوح بودی که حرفش را باور کردی!
زندگی تو همین امروز است
همین ساعت !کاری که دوست داری انجام بده!

“دوستت دارم” را به هرکس که لازم است بگو
هرازگاهی را با دوستانت بگذران،
فارغ از هر فکر…
بعدتر ها متوجه خواهی شد !
اما… زندگی ات را همین امروز زندگی کن!

#روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری ست
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ایست
و قلب
برای زندگی بس است
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف، زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جستجوی قافیه نبرم
روزی که هر حرف ترانه ایست
تا کمترین سرود بوسه باشد
روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم
و من آنروز را انتظار می کشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم.
…………
احمد شاملو

#مولا امیرالمومنین علی ” علیه السلام “:

بی ارزش ترین دانش، دانشی است که که بر سر زبان است،
و برترین عـلم، علمی است که در اعضا و جوارح آشکار است.

حکمت 92 نهج البلاغه

#مسئولیت نعمت ها

مولا امیرالمومنین علی ” علیه السلام “:
ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﻖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎی الهی ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺎﺭی ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ.

نهج البلاغه، حکمت 330

#خدایا!

بہ یأس بگو رهایمان ڪند،
بہ خستگے بگو ڪہ دست از سرمان بردارد
و بہ شیطان بگو ڪہ ما از آن توایم، امید نبندد.