عشق و محبت

#آنانکه خوبند، همیشه سبزند،
و آنانکه بزرگی و محبت
در"قلبشان"جاریست…
همیشه به یاد می مانند…
سبزینگی و بزرگیتان مستدام،
روزگارتون پراز شکوفه های مهربانی.

#به پاهای خودت
موقع راه رفتن نگاه کن…
داٸما یکی جلو هست و یکی عقب…
نه جلویی بخاطر جلو بودن مغرور میشه…
نه عقبی چون عقب هست شرمنده و ناراحت…
چون میدونن شرایطشون داٸم عوض میشه…
روز های زندگی ما هم دقیقا همین حالته…

دنیا دو روزه…
روزی با تو ، روزی علیه تو…
روزی که با تو هست، مغرور نشو…
روزی که علیه تو هست، ناامید نشو…

هر دو میگذرن…

#یاوران_زینب #اربعین #آن باغ بهشت…

این مطلب برای ما قطعی و مسلم است که بقعه مبارک همه اهل ‌بیت(ع)، خصوصاً زیر قبّه سیدالشهدا(ع)، قطعه‏ ای از بهشت است:
«مَوْضِعُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ(ع) مُنْذُ یَوْمَ دُفِنَ فِیهِ، رَوْضَةٌ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّة.»

نقل است که شخصی از محضر آیت ‏الله بهجت سؤال کرد: «آقا، برای چه این قدر در حرم وقت می‏گذارید؟» ایشان در جواب فرمود:
«فلان آقا [منظور آیت الله حاج آقا حسین قمی است]، زیارتش در حرم سیدالشهدا(ع) چهار ساعت طول می‏ کشید. در حد مرجعیت بود. حتی یک دفعه زلزله شد و همه مردم فرار کردند. ایشان همان جا ماند. ازدحام طوری بود که روی سر و کله‏ ایشان می ‏پریدند، ولی ایشان نشسته بود. از ایشان می پرسیدند: آقا شما خسته نمی‏شوید؟ می‏گفت: من خودم را در بهشت می‏بینم، چرا بیرون بیایم؟»

لذا توفیق زیارت آن جناب، مثل آن است که به انسان چند روزی اجازه‏ ورود به بهشت را داده باشند؛ پس سعی کنیم این فرصت را از دست ندهیم.

ما بدین در، نه پىِ حشمت و جاه آمده‏ ایم/ از بدِ حادثه اینجا به پناه آمده ‏ایم‏
رهرو منزل عشقیم و ز سرحدّ عدم/ تا به اقلیم وجود این‏ همه‏ راه‏ آمده ایم

به نقل از: ادب_حضور (دفتر ششم)، آداب راهپیمایی_اربعین و زیارت سیدالشهداء(ع)، استاد فیاض بخش

#در بزرگراه زندگی” راهت”
“آسان” نخواهد بود؛
هر “چاله ای"،
“چاره ای” به تو خواهد آموخت..
برای پیش گیری از “پسرفت”
پس “باید” رفت…

#دیر زمانی نیست که دریافته ام
وقتی از کسی کینه ای به دل می گیرم،
درحقیقت برده ی او می شوم؛
او افکارم را تحت کنترل خود می گیرد؛
اشتهایم را ازبین می برد؛
آرامش ذهن و نیات خوبم را می رباید
و لذت کار کردن را از من می گیرد؛
اعتقاداتم را ازبین می برد
و مانع از استجابت دعاهایم می گردد؛
او آزادی فکرم را می گیرد و
هر کجا که می روم برایم مزاحمت ایجاد می کند؛
هیچ راهی برای فرار از او ندارم….
تازمانی که بیدارم، بامن است
و وقتی که خوابیده ام، وارد رویاهایم می شود؛
وقتی مشغول رانندگی هستم
یا وقتی در محل کار خود هستم، کنارم است؛
هرگز نمی توانم احساس شادی و راحتی کنم…
او حتی بر روی تُنِ صدایم نیز تاثیر می گذارد؛
او مجبورم می کند تا به خاطر سوء هاضمه،
سَر دَرد و یا بی حالی دارو مصرف کنم؛
او لحظات شاد و فَرح بخش زندگی را از من
می دزدد؛ بنابراین دریافته ام
اگر نمی خواهم یک برده باشم،
در دل نسبت به دیگران کینه
و رنجشی نداشته باشم!
خود را در آیینه نگریستم
و دریافتم ارزش من،
خیلی بیشتر از یک فکر نا آرام است….!